Witte Zwanen

Noem het toeval.. Vanmorgen las ik een concept bericht dat ik gemaakt had over het afgelopen jaar 2019.

Het begint met de woorden:

Het leven is wat je overkomt, terwijl je zelf druk bezig bent met plannen…

Prachtige momenten op de boerderij. Waar ik zowel qua wonen als werken helemaal mijn plek gevonden heb. Weg van alle hectiek en prikkels, waar we onze eigen wereld hebben gecreëerd. Iets wat ik de eerste herfst nog best wennen vond, de bladeren die vielen, het soms dagen geen mensen zien en totaal op jezelf worden teruggeworpen. Nu zou ik niet meer zonder willen en is het heerlijk dit gevoel te mogen delen met de deelnemers van mijn trainingen en bewustwording. 

En ik weet dat dit de boodschap was aan mijzelf die ik vandaag moest krijgen in 2020. En ik heb hem ontvangen.

In basis is er niets veranderd sinds eind 2019, behalve dat de plannen die ik heb tot stilstand zijn gebracht. Vorige week nog stond ik met een groep bij het vuur en deelden we de stilte en verhalen.

Twee dagen erna was van de een op de andere dag mijn agenda leeg. Mails stroomden binnen met: annuleringen, klanten die niet wilden betalen, hotels die mij wel claimden, ik zat binnen een dag financieel compleet aan de grond. En dan angst die binnenstroomde via Facebook en Televisie. Van de een op de andere dag was er even niets. Was ik een vrouw zonder werk, zonder sportclubs, zonder verbinding met de buitenwereld. Behalve de (social) media.  En gevoelig als ik ben, kwam dat nog het hardste binnen. Mensen die elkaar veroordelen, bepalen voor de ander, groepsvorming die ontstaat, als familie in het klein, maar ook als gemeenschap tegen de “indringers” en tenslotte wij als land. Politici die zelfs van deze gelegenheid gebruik maken om de angst die ze zien te benoemen en nog even extra op te stoken door elkaar openlijk te wantrouwen en te (kunnen) beschuldigen als het scenario anders loopt dan verwacht. Terwijl het leven nog steeds geen scenario heeft geschreven en niets maakbaar is.

Ik zal eerlijk zijn en vertellen dat ik 3 dagen heb gehuild hier op de boerderij. Ik heb de angst vrijwillig zo via de voordeur en tv mijn huiskamer binnen laten komen. Het verdriet gevoeld van 12 jaar hard(t) werken aan mijn droom. Van wc’s poetsen dagen lang met als doel voor ogen om dit te kunnen doen… Altijd in de volle overtuiging dat ik mijn droom werkelijkheid laat worden. In alles wat ik doe volg ik altijd mijn hart, omdat ik weet dat dit de enige echte weg is. En nu.. kon ik even niks anders dan huilen.

Niet dat ik het niet erg vind voor anderen, voor de mensen die ziek zijn, nabestaanden. En toch is er nog iets anders dat ik voelde. Een basisangst voor alles wat voorbijgaat. Alles wat verandert. En de illusie dat te kunnen stoppen. Het was even de overlevingsangst en de door mij opgebouwde mechanismen om daar mee om te gaan.

Ik besloot naar buiten te gaan, zo veel mogelijk. En het liefste naar de plek waar ik mij altijd zo gelukkig voel. Hier vlakbij aan zee, de trap naar de hemel.

De honden mee, geen mens te zien, komen we aan bij de eerste tree naar beneden. En terwijl ik de zeelucht in mijn longen adem, open ik mijn ogen en zie voor mij in het water drie zwanen zwemmen. In alle rust, daar waar ik altijd staar in de verte. Precies daar op dat moment ga ik zitten op de trap en voel me weer een met alles.

De zwaan in mij

Ik krijg vaak dit soort tekenen en inzichten op mijn pad en moet glimlachen door mijn tranen heen. Vooral de drie-eenheid vind ik mooi, net even anders. Zo vrij rustig en kalm weg, ver van de hectiek op een plek waar ik ze niet verwacht. Alsof ze daar voor mij rondzwemmen, precies op het moment dat ik het even niet meer zie zitten. Hoe nu verder, wat, waarom… ik zie de kracht die van hun uitstraalt, de trots. En ik vraag me af waar mijn eigen kracht ligt en besef dat ik het antwoord in mijzelf draag. Te blijven geloven en vertrouwen in dat wat ik al doe. Mensen met zichzelf en elkaar in verbinding brengen. Maar in de eerste instantie mezelf nu niet uit het oog verliezen. Overgeven aan het moment, naast alle mooie prachtige ervaringen in mijn leven door deze heftige periode heen. Mij verder laten drijven ook al weet ik niet waar het eindigt voor nu. Niet kiezen voor de angst maar voor de liefde en vertrouwen. Er zijn geen bedachte zekerheden, alleen het aanwezig zijn en meegaan met de stroom. Alles verandert continu, ieder moment en dus telt ieder moment.

Het ontstaan van iets moois

Ik zie in de wereld ook een grote groep mensen opstaan, voor elkaar, met elkaar, voor deze liefde. Misschien horen we het pas sinds de stilte zich doet spreken. Sinds de dierengeluiden, de dagelijkse drukte doen vergeten. We meer en meer in het moment leven. Die mensen waren er altijd al, alleen werden we als “anders” gezien.

En zo kom ik tot het mooie inzicht door deze ontmoeting met mijn zwanenvrienden. En ben dankbaar dat ik door mijn tranen een glimlach en diepe verbondenheid voel. En meer bijzonder spoort de ontmoeting me aan weer te gaan schrijven. Ik heb jaren geschreven, als kind al. Mijn grootste wens was schrijfster te zijn. Boeken vol heb ik geschreven, dozen vol aantekeningen, blaadjes, krabbeltjes met inzichten over het leven. Het voornemen dit te blijven doen stopte een aantal jaren geleden tijdens mijn ziekteperiodes. De verstilling vond ik toen meer in mijzelf. En nu zo maar door mijn zwanen komen de woorden als nooit tevoren weer. Mijn vingers nemen het gewoon over. Alsof het nooit anders is geweest.

Laten we delen

En zo maar heb ik besloten om iedere dag weer te schrijven. En..  de moed in mijzelf te vinden en dit te delen met jullie. Ik merk dat delen voor mij helend werkt.  Die verbondenheid met elkaar, dat is toch wat de wereld nog mooier maakt..

Ik zou heel graag delen met jullie en horen wat jullie angsten en overtuigingen en krachten zijn.

En ik wil je uitnodigen te kijken welk dier of teken jij op je pad krijgt. Een liedje op de radio, een foto die opduikt, een krachtdier? Misschien kunnen we samen leren luisteren naar waarom deze toevalligheden ons toevallen….