Depressie
Geschreven op 22 november 2022
Vriend ik weet niet hoe ik je kan helpen
Ik weet niet hoe ik je pijn weg kan nemen.
Ik weet niet hoe ik je hartzeer, je angst, je verdriet, de verlangens die diep van binnen branden, weg kan nemen.
Ik heb deze bezoekers gekend.
Ik heb nooit een manier gevonden om ze in mezelf te vernietigen.
Ik ben net zo gebroken en verloren als jij geweest.
Mijn antwoorden zijn ook afgebrokkeld.
Ja, ik ken het verlangen en eenzaamheid waar je het over hebt.
Ik ben jaren weggelopen van mijn pijn. Ik heb elke oplossing geprobeerd, elke oplossing, elke verslaving.
Ik probeerde mijn eenzaamheid weg te drinken, weg te eten, weg te mediteren.
Ik probeerde mezelf te omringen met mensen om mezelf af te leiden, raakte verslaafd aan mensen en nog steeds achtervolgde de eenzaamheid me.
Ik probeerde mezelf te hypnotiseren met religie, spiritualiteit, dogma, geloof en valse hoop.
Er waren momenten dat ik dichtbij zelfmoord kwam; soms leek dat het enige antwoord.
Ik probeerde mijn eenzaamheid weg te nemen, het te negeren, mezelf te begraven in werk en nutteloze activiteit.
“Blijf gewoon bewegen”, smeekte ik mezelf. “Niet stoppen”.
Eenzaamheid klopte midden in de nacht op de deur.
Ik hoorde haar huilen in mijn dagdromen en nachtmerries.
Ik rende tot mijn voeten bloederig en rauw waren.
Ik rende tot ik niet meer kon rennen.
En toen dwong het leven me om te stoppen.
Door ziekte, door uitputting, door de pure pijn van het rennen.
Het was pas toen ik stopte… dat ware heling zou kunnen beginnen.
Ik draaide me richting mijn eenzaamheid en liet het me opvullen.
Ik dacht dat ik zou sterven, maar in het hart van eenzaamheid vond ik alleen maar liefde, en meer leven, en meer licht.
En een diepere verbinding met mijzelf
En bijna ondraaglijk medeleven voor mijn medebroeders en -zussen.
De ‘donkerheid’ in mij was slechts een verloren kind geweest, verlangde naar liefde.
Ze was eenzaam voor mij.
Ze had gewacht.
Het was een mooi weerzien.
Nu leven eenzaamheid en ik samen, als één.
We ademen samen. Samen wandelen we op de dijk. Zitten onder de lucht en lachen en huilen.
Ik heb mijn liefde gevonden in de duisternis.
Nu vriend zit ik bij jou
Nog steeds. Aanwezig. Hier.
Ik zie je angst, je voortreffelijke gebrokenheid, je verlangend hart, en ik buig voor deze gaven, deze krachten van jou.
Ik vertrouw op je vermogen om jezelf te ontmoeten.
Ik heb alle interesse verloren om jou te herstellen.
Ik weet niet hoe ik je kan helpen.
Maar in jouw “hulpeloosheid”, een vuur van heling!
Ik kan je niet herstellen, nee.
Maar ik kan van je houden
zoveel als ik van mezelf hou,
wat veel is.
Vrij vertaald
Loop jij ook vast in je leven?
Schroom niet en neem contact met ons op
0623030331
In januari gaan we bezig met trauma stress en diepe chronische spanning. Om jou weer te herinneren aan je natuurlijke mechanisme en je innerlijke kracht
Wil je meer weten:
