Als je gelukkig wilt zijn, accepteer dan het leven zoals het is

Milo was nog geen 8 weken oud toen wij het aanbod kregen om 3 weken te klussen in een huis in Frankrijk. Daardoor konden wij op vakantie, want geld hadden we in die tijd niet veel. Wat hebben we genoten van de heenreis, prachtige natuur en plekken, maar het was niks vergeleken met het moment dat we het natuurpark de :  “Morvan”  (Bourgogne wijstreek) inreden. Het is een niet te verklaren gevoel van thuiskomen. Mijn mond viel open van de schoonheid, de stilte en de kleuren van de natuur. Ken je dat gevoel dat iets je zo diep raakt, in je buik, dat je er tranen van achter je ogen voelt staan. Nou, dat precies gebeurde die dag in augustus 2002.

Betoverd door de omgeving en door de prachtige lieve mensen uit het dorp. Het was een klein dorp met 150 inwoners. Larochemillay. Al snel noemden de inwoners het Larochemilo, omdat ze zo gek waren op die kleine baby met die blauwe ogen en enorme wimpers.

Alsof het zo hoorde gingen we mee in de stroom van het leven. We klusten hier en daar en genoten van het dorp. En alsof het heel normaal was raakten we ervan overtuigd dat we hier een huis moesten kopen. Hoe dan? zou je denken. En toch waren wij daar niet mee bezig. We gingen een huis kopen hoe dan ook. Na een lange zoektocht in de omgeving, bleek al dit tijd in Larochemillay al het huis op de foto te koop te staan. Wij op zoek in het dorp en we waren op slag verliefd huis uit 1699 waar alles nog aan moest worden gedaan.

Heel toevallig 😉 waren er in het huis ernaast mensen aan het werk. Het huis dat bij de makelaar te koop stond, maar waarvan werd gezegd dat er iemand anders mee bezig was. De eigenaresse was er uit Parijs om alles leeg te halen. (de enige dag dat ze hier waren in al die tijd) Ik weet niet wat me dreef, maar ik klopte aan en vroeg of het huis te koop was. En dat bleek zo te zijn. De vrouw die het van haar wilde kopen, liet veel te lang op zich wachten. En voor we het wisten kwamen we in gesprek over de prijs. Die was zo laag, dat ik het eigenlijk niet kon geloven. Na de lunch in het cafe de La Tour, zouden we terugkomen bij het huis. Dat was de langste lunch ooit, wij op een bierviltje samen met Beatrice eigenaresse van het café bedragen omrekenen van Franse Franken. Zij hield Milo vast en wij werden steeds enthousiaster.

Eindelijk mochten we komen kijken en wat was het mooi, niet in de zin van het beeld wat wij hier van een mooi huis hebben. Er was niks, geen echte keuken, douche etc. Maar het was prachtig en de tuin keek uit op een vallei waar ik nog steeds iedere nacht van kan dromen.

12 september 2002, op mijn verjaardag, om 16.30 uur zaten wij bij de notaris in Frankrijk om een voorlopig koopcontract te tekenen. Hoe dan hoor ik je denken? Dat wisten we niet, maar dat we dit geld bij elkaar zouden krijgen wisten we zeker. We hadden een week om nog onder het contract uit te komen. Dus niets te verliezen vonden wij.

En heel toevallig 😉 via via kwamen we in contact met een Nederlandse makelaar, Joost. Joost overtuigde ons om ook de andere huisjes (huis op de foto en nog een huisje links) erbij te kopen, omdat wij alle grond achter de huizen hadden gekocht waren deze niks meer waard. Dus van 1 huisje werden het er drie 😉 Hoe dan? Ja, met bibberende knieën, maar een rotsvast  vertrouwen. Joost regelde in Frankrijk een lening voor ons bij de bank, hoe dan? Geen idee, maar alles leek volgens plan te gaan en we gingen mee in de stroom. Het leven bracht ons duidelijk op deze plek. De enige voorwaarden was dat we iedere maand moesten betalen, en vraag me niet hoe dat hebben we gedaan: 7 jaar later hadden we alles afbetaald.

We gingen aan de slag met de weinige middelen die we hadden en maakten er ons eigen paleisje van. We begonnen met het middelste huisje en gingen zo vaak als we konden ernaar toe. We hadden met de kinderen geen luxe vakanties, maar het waren de mooiste vakanties die ik me kan herinneren. Het dorpsfeest, de marktjes, de inwoners het dorpscafé waar alle oudjes samenkwamen. De stilte van de natuur die pijn doet aan je oren. Milo bouwde bootjes van hout en liet ze op een klein riviertje bij ons in de buurt wegvaren. We hadden niet meer nodig.

In 2000 was ik een opleiding begonnen, waar ik voor het eerst leerde mediteren. Tijdens een meditatie kwam er een hond tevoorschijn, ik was toen zwanger van Milo. De hond leek zo echt, dat ik het gevoel had dat ik hem kende. Ik voelde mij die dag verdrietig en de hond had een bril op en deed deze plots af en ik zag dat hij verschillende ogen had, alsof hij scheel keek. Het was een bordercollie en dat was zo’n grappig gezicht dat ik moest lachen. Ik weet nog dat ik daarna als cadeau van mijn leraren een knuffel als hond kreeg voor mijn zwangerschap. En het was heel bijzonder de hond uit mijn “droom”was bij me.

Terug naar Larochemillay, toen ik op een dag vanaf ons huis naar het dorpsplein liep keek ik opzij en schrok verschrikkelijk, daar links bij een garage lag een hond aan een ketting. Een bordercollie met ogen als een engel. Alsof het licht gaf, twee verschillende kleuren. Hij lag daar al 1,5 jaar hoorden we later. We werden bevriend met de eigenaren. Het was toen nog zo dat de honden niet als bij ons een thuisbasis hadden. Alleen dit ging me zo aan het hart. We vroegen of we mochten wandelen en steeds vaker mocht dat. En steeds moeilijker werd het te gaan en hem achter te laten. Hij raakte ook aan ons gehecht, en ik moest vaak huilen als ik wegliep en ik hem hoorde janken. De hond heette Safari. En na 1,5 jaar vertelde de vrouw aan een vriendin van ons dat ze eigenlijk wel van hem afwilde. Nou, dat was voor ons het moment dat we kort daarop in de auto stapten en dit checkten bij de eigenaar, en toen ze dit beaamde hebben wij hem gelijk in de auto gezet terug naar Nederland. Ik vergeet nooit meer dat we thuiskwamen en hij op Milo afrende in de tuin. Hij was eindelijk thuis.

Sometimes it snows in April

Hij kon niet veel, speelde niet en durfde bijna niks en toch binnen 6 maanden was het een onherkenbare hond. Ik heb altijd gedacht dat ik hem moest vinden. Safari is 13 jaar bij ons geweest. Ik heb iedere dag genoten en iedere dag vertelde ik hem op de dijk, we hebben elkaar gevonden en zullen elkaar weer vinden. Dit heb ik ook gezegd vlak voor wij hem in hebben laten slapen. Hij heeft een mooie plek op de boerderij dat Milo voor hem gebouwd heeft.

En zo komen we op de boerderij, ook een wonder. Een wonder dat we voor een groot deel hebben kunnen bekostigen doordat we de huizen in Larochemillay hebben verkocht. Alles behalve het huis op de foto. Hier moest nog alles aan gebeuren en 3 jaar geleden zijn we gestart met nieuwe kozijnen en de zolder puinruimen een week lang.

Toen kwam corona ertussen en vorig jaar hebben we overgeslagen en zijn hier thuis aan de gang gegaan. Want ook dit is werken aan onze droom.

Dit jaar kwam het leven ertussen, we stonden op het punt te gaan toen er door nare omstandigheden een stop kwam. Dat was even moeilijk en toch hebben we ook weer rust gekregen. Blijkbaar wilde het  leven even een andere kant op en vroeg ons mee te gaan in de stroom.

Het leven dat me soms zware lessen laat zien. Om echt gelukkig te zijn, moeten we de dingen accepteren zoals ze zijn, en soms betekent dit dat we radicale acceptatie van levensomstandigheden moeten aannemen die niet gingen zoals gepland. Bij mij is dit bijvoorbeeld mijn ziekteproces sinds 2013. En ook al vertellen veel mensen dat je dan iets niet “goed hebt gedaan” of alle andere goedbedoelde adviezen waardoor je niet ziek had hoeven worden. Ziekte en dood horen voor mij bij het leven. Ik zie het als een spiritueel proces. Een levensreis. En daar horen prachtige pieken bij en soms diepe dalen. Als je meegaat in de stroom zal je dit alleen anders gaan ervaren. Ik had het voor geen goud willen missen, de pieken niet en ook de dalen niet.

Waarom vertel ik dit verhaal?

Er zijn veel verhalen als deze in mijn leven. Omdat ik geloof dat leven creatie is. Ieder moment wil geleefd worden en  niet vastgehouden worden. En omdat ik geloof dat je je hart mag volgen.

Had ik geluisterd naar de mening, de waarheid van anderen, dan had ik angst gehad, dan had ik geloofd in schijnveiligheid en controle. Waar begin je aan, die ouwe troep (ook weer met de boerderij;-) het is veel te ver weg, dat ga je nooit redden. Zo ook over mijn opleiding die ik 21 jaar geleden begon, zweverig gedoe, daar is toch geen geld in te verdienen etc. etc.

Als je iets echt wilt dan zal het hele universum (dat je zelf creëert) aan de gang gaan, meegaan. En dat betekent voor mij om actief deel te nemen en mee te gaan met de natuurlijke stroom van het leven, in plaats van weerstand te bieden en het te bestrijden. Het leven is creatie geen moment is hetzelfde

We kunnen jaren vooruit plannen in het leven, maar vaak kunnen de grootste plannen misgaan. We kunnen zorgvuldig plannen voor de toekomst, maar we weten niet welke onverwachte wendingen we onderweg zullen ontmoeten.

Er zijn altijd (minstens 7) oplossingen voor elk probleem dat we tegenkomen. In feite is er helemaal geen probleem alleen even een andere weg. De mens is verantwoordelijk voor zijn “problemen” omdat hij ze creëert door zijn gedachten. Niets buiten je heeft betekenis behalve de betekenis die je het geeft. Je hersenen kennen betekenis toe aan de gebeurtenissen in het leven om te begrijpen wat er gebeurt. Als we iets als negatief bepalen, is dat de boodschap die ons brein ontvangt en waarop we reageren door een emoties die het oproept om die waarheid weer te versterken voor jezelf.

Je kunt bepalen of je slachtoffer blijft of dat je kiest voor innerlijke vrede in vrijheid en harmonie. Dit zijn krachtige lessen, maar we herkauwen over wat er in het verleden is misgegaan in plaats van hoe we de lessen vooruit kunnen helpen. Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar iedere dag is een uitnodiging het leven anders te zien.

Verandering is voor veel mensen niet eenvoudig en we vermijden of weerstaan vaak grote veranderingen in het leven. We voelen ons op ons gemak in ons leven, zelfs als we niet helemaal gelukkig zijn, en we kunnen zelfgenoegzaam worden. Maar verandering helpt ons om spiritueel te groeien, te leren en te ontwikkelen. Verandering is een kans om ons potentieel te vervullen. Verandering geeft ons de kans om onszelf te bewijzen en te zien waar we echt van gemaakt zijn.

En vaak in het leven, gooit het universum ons levensomstandigheden die ons dwingen om te veranderen. Maar zelfs als het pijnlijk is, betekent dit niet dat het niet goed is voor ons, of voor ons hoogste goed. Eindes leiden tot een nieuw begin. En soms is dat einde precies wat we nodig hadden om echt gelukkig te zijn.

Vertrouw erop dat het universum goede dingen voor je in petto heeft.

Soms krijgen we niet wat we willen, maar wel wat we nodig hebben. Het leven gaat niet over het krijgen van wat we verlangen de hele tijd. Als we blijven geloven  in onze overtuigingen en regels over hoe het leven “zou moeten zijn”, zullen we ons altijd teleurgesteld en ongelukkig voelen. Maar als we open blijven en verandering accepteren, kunnen we zoveel gelukkiger zijn.

Bij dit alles is nog veel belangrijker, hoe we reageren op alles wat er met ons gebeurt. Wij zijn de meesters van ons eigen geluk en lot.

Dus, op de stroom in het leven en op je geluk!

Ik wens je een fijne dag🌞

Annemarie Swart

Sta jij ook op het punt van veranderen?

Kijk dan eens op: Basis Training De Nieuwe Start 28 augustus