Volg je eigen pad…

Hoewel het kiezen van je eigen pad in eerste instantie erg krachtig klinkt, is er een reden waarom de meeste mensen er de voorkeur aan geven “de kudde” te volgen.

Ten eerste betekent het bewandelen van je eigen pad dat je misschien door anderen wordt afgewezen. Er zou over je kunnen worden geroddeld, op een kleinerende manier over je gedacht en gepraat worden, bij mij was dat zeker het geval, omdat ik me anders gedroeg of anders dacht, andere beslissingen nam. Niemand wil in basis alleen zijn, we willen allemaal die verbinding. En toch als je niet in een groep past vervreemd je soms van andere mensen. Dat is pijnlijk vooral als je hierdoor mensen verliest.

Als soort zijn we biologisch geprogrammeerd om goedkeuring te zoeken, omdat acceptatie gelijk staat aan overleven. Het is onvermijdelijk dat als we iets doen waardoor we afgewezen worden, er angst en paniek ontstaat. Ik zou zelfs willen zeggen dat het bewandelen van je eigen pad garandeert dat iemand op een gegeven moment op je neerkijkt en zegt: “Wat ben je in vredesnaam aan het doen, idioot?”

Ten tweede geeft niemand je een routebeschrijving, een “roadmap”, met regels of opdrachten die je vertellen wat je moet doen. JIJ bent zelf verantwoordelijk zijn voor het helemaal opnieuw uitzoeken. Hierdoor is de weg die zo mooi leek, soms met hobbels. Ga je naast de mooie weg soms onderuit en ervaart twijfel, schaamte, wordt je overweldigd door emoties soms. En slim als we zijn weten en voelen we dit dit en begrijpen de gevolgen en geven daarom de voorkeur snel terug te gaan naar de veilige, gezellige, comfortabele en neutrale manier van het voorgeschreven leven om ons heen,

De derde reden waarom de meeste mensen hun eigen pad vermijden, is dat het ‘te veel’ Verantwoordelijkheid is. Als je je pad in eigen voeten neemt, ben JIJ verantwoordelijk. Niemand kan de schuld geven, met de vinger wijzen, zeuren of zich slachtoffer voelen. Jij bent de maker van je eigen leven. Jij hebt alle kaarten in handen. De meeste mensen kunnen en durven dat niet aan. Het kan heel veilig zijn om je als slachtoffer van het leven te voelen. In plaats van zelfverantwoordelijkheid te nemen, is het veel gemakkelijker om de last op de schouders van iemand anders te laden of het zware leven op zich de schuld te geven.

En last but not least, de vierde reden waarom de meeste mensen hun eigen pad vermijden, is dat ze niet weten waar ze moeten beginnen. Sommigen weten om te beginnen niet eens dat er een ander pad is. We zijn blijkbaar opgegroeid in culturen die ons vertellen dat er een beperkt aantal paden is. Op school hebben we geleerd om te geloven dat leren de enige manier is om succesvol te worden en dat een carrière op de een of andere manier gelijk staat aan geluk. Zeer weinigen van ons leren zelfs over andere gelijkwaardige, zo niet vervullende paden. Wie jij bent en wat je echt wilt en ook waar je talenten liggen, wordt in de meeste gevallen niet eens aangeroerd. Praten over je gevoelens en wensen al helemaal niet. Dus als we opeens beseffen dat er een mogelijkheid is om een nieuwe weg in te slaan die tegen de stroom in gaat, worden we niet alleen bang gemaakt, maar voelen we ons ook niet in staat, als verlamd om te handelen, bouwt zich een diep wantrouwen op. Veel mensen leven voor de goedkeuring door alles buiten zichzelf; succes, ouders, de mensen met wie je omgaat, alles wat zich buiten jou bevindt. Velen van ons verbannen zo onze dromen – ergens ver weg van de realiteit.

En ja, mensen zullen praten, ze zullen hun mening hebben, kwetsende ontmoedigende woorden, ze zullen hun uiterste best doen om je van je pad af te schrikken. Je kunt dat niet veranderen. Het is oké voor mensen om meningen te hebben, het leven is vol met verschillende mensen met verschillende overtuigingen, achtergronden enz. Wat je kunt veranderen, is of jij dit laat binnenkomen en wat je met die informatie doet. Het kan je ook kracht geven, motiveren om het om te zetten in jouw positieve overtuiging. Waardoor jij anderen ook weer inspireert gewoon die eerste stap te zetten. Want dat is toch waar het mee begint, de eerste stap, hoe klein ook.

We zijn allemaal uniek op onze eigen wijze manier, niemand kan precies hetzelfde pad bewandelen. Wel is het in mijn ervaring prachtig om een stuk of soms een klein stukje met iemand samen te wandelen. Van elkaar te leren en te genieten. En als er een afslag op kruispunt komt vervolg je ieder je eigen weg. Vaak zijn dat de mensen die je op latere punten weer treft in je leven. Die op een of andere manier met jou verbonden zijn in vrijheid.

In mijn werk als coach en trainer met groepen, is mij een ding heel duidelijk geworden. De grootste angst is de overtuiging in velen van ons dat we (nog) niet goed genoeg zijn. Het bizarre is dat we dit onszelf met zijn allen weer hebben aangedaan door mee te gaan in die conditionering, groepsvorming, (be)oordelen, aanpassen en weglopen van ons oorspronkelijk pad. Wie we dus in basis al zijn. Als ik mensen met elkaar in gesprek laat gaan over deze kwetsbare stukken, blijkt dat we allemaal gelijk zijn. Allemaal angst hebben om afgewezen te worden, weinig zelfvertrouwen hebben, heel veel zelfkritiek maar ook dat we allemaal die verbinding zoeken. Er is ook vaak enorme bewondering voor degene die zijn weg volgt “no matter what”. Het zijn vaak onze mooiste voorbeelden. Maar nu nog het geloof in ons eigen kunnen.

Afkeuring van de ander en bewondering voor de ander, zorgt er vaak voor dat we onze eigen diepste wensen vergeten en opgaan in eindeloze overtuigingen en gedachten. Terwijl wij in feite allemaal perfect zijn zoals we zijn.

Er is soms moed voor nodig, soms nemen mensen als vanzelf hun eigen afslag. Maar we zijn allemaal padvinders. Dus wat ons ook tegenhoudt in onze grootsheid, ik moedig je aan en sta graag langs de kant van de weg, om je aan te moedigen. Jij hebt alles al in handen om je mooiste weg te gaan, ieder moment kan een nieuw begin zijn…zet die eerste stap..

Ik hoop dat je je mooiste zelf gekozen pad volgt

Annemarie

‘t Swarte Schaap